Bijbelgedeelte: Genesis 7 en 8:1-19 en 9:8-17

Vers 1
De Heere nodigt Noach en zijn gezin genadig uit om in de ark te komen. Noach kiest niet zelf het moment waarop hij zijn toevlucht in de ark zoekt, hij wacht op het bevel van God. Zoals Noach de mensen waarschuwt en tot bekering roept, laat God ons nu ook nog het Evangelie verkondigen. Het roepen van Noach door God is een type van het evangelie. Zo worden wij ook geroepen om tot de Ark (Christus) te gaan. In Zijn dood kunnen wij behouden worden.

Vers 2-3
Noach moet ook voor de dieren zorgen. God wil hen, vooral voor de mensen zelf, in het leven houden. Van de reine dieren moeten er zeven paar in de ark komen, omdat zij de mensen meer tot nut zijn dan de onreine dieren. Daarnaast zullen zij ook tot offer moeten dienen (Genesis 8:20).

Vers 4
God heeft de mensen al 120 jaar gewaarschuwd en geeft nu nog een week uitstel. Hij is traag tot toorn. Maar de harten van de mensen zijn verhard door de zonde; niemand bekommert zich om het aanstaande oordeel. Waarschijnlijk heeft Noach deze week gebruikt om alle dieren hun eigen plaatsen te geven.

Vers 5-7
Hoewel er nog niets is te merken van de komende zondvloed, gehoorzaamt Noach God en gaat hij met zijn gezin de ark binnen.

Vers 8-9
Gods macht is zo groot; alle dieren doen wat Hij wil. Zij kennen hun Bezitter en gehoorzamen Zijn gebod, maar de mensen hebben geen kennis en verstaan het niet (Jesaja 1:3).

Vers 11-16
Het 600e jaar van Noachs leven is 1656 jaar na de schepping. Waarschijnlijk begon de zondvloed begin november. Ook dit is een teken van Gods zorg voor Noach. Waarschijnlijk heeft hij kort voor deze tijd nog geoogst, waardoor hij genoeg voedsel in de ark had. God opent de onderaardse bronnen en laat de wolken veertig dagen aan één stuk door regenen. Alle levende wezens verdrinken.

Vers 16
Voor alle andere mensen is de genadetijd voorbij. God sluit de deur achter Noach en niemand kan die deur meer openen. Wanneer de andere mensen in de 120 achterliggende jaren of zelfs maar de afgelopen week berouw over hun zonden hadden getoond, waren ook zij welkom geweest in de ark. Nu is het echter te laat. Eenmaal zal God de deur van de genade ook voor ons sluiten, als wij ons niet bekeren (Lukas 13:25). Maar iedereen die door het geloof ook in de Ark Christus zal komen, die zal daar veilig zijn en door God bewaard worden.

Vers 17-22
Hoe hoger het water kwam, hoe dichter de ark naar de hemel werd opgeheven. Dwars door alle beproevingen heen troost God Zijn volk.

Vers 23-24
Niemand kan ontkomen aan de toorn van God. Sommige mensen hebben waarschijnlijk hun toevlucht gezocht tot bomen of bergen, misschien zelfs tot de ark, maar nu is het te laat. Zo zal het ook zijn op de dag van Christus’ wederkomst. Wie niet in Christus behouden is, zal dan voor eeuwig verloren zijn. Maar de rechtvaardige Noach mag blijven leven (Psalm 32:6).

Genesis 8:1-19

Vers 1-6
God heeft Noach niet van tevoren gezegd hoe lang hij in de ark moest blijven. Misschien is hij wel in verzoeking gebracht en is hij bang geweest dat hij nooit meer uit de ark zou komen. Maar God vergeet niet één van Zijn schepselen (Lukas 12:6). Hij gedenkt aan Noach. Het gaat waaien, waardoor het water langzaam verdwijnt. Ook regent het niet meer en sluit God de onderaardse bronnen. De ark raakt vast op de bergen van Ararat, op de grens van Turkije, Rusland en Iran.

Vers 7
De raaf is een aaseter. De vogel at van de dode dieren die in het water dreven en keerde steeds terug naar de ark om daar te rusten.

Vers 8-12
De duif (zaadeter) komt de eerste keer terug zonder dat er resultaat is te zien. De tweede keer heeft ze een afgeplukt olijfblad bij zich, het teken dat de bomen weer boven water komen. Noach wacht steeds zeven dagen, waarschijnlijk heeft hij de duif steeds op de sabbat laten gaan, wat betekent dat Noach ook in de ark de sabbat onderhield. De olijftak is het teken van de hoop.

Vers 13-19
Noach wacht op Gods bevel voordat hij de ark verlaat, net zoals hij gewacht heeft op Gods bevel om in de ark te mogen schuilen. Op het moment dat Noach en zijn gezin de ark verlaten (na ruim een jaar), mogen ook de dieren weer uit de ark gaan.

Genesis 9:8-17

Vers 9-10
God weet dat de mensen opnieuw zullen zondigen tegen Hem, maar ondanks die wetenschap richt Hij toch een verbond op met hen. God is vol goedheid voor zondaren. Het omvat ook de dieren. Er komt geen wereldwijde watervloed meer, al kunnen er wel grote overstromingen voorkomen. Dit verbond houdt echter niet in dat de aarde niet zal vergaan. Door de zonde zal de aarde eens verwoest worden door het vuur (2 Petrus 3:6, 7). Het ‘Ik, zie Ik’ onderstreept dat God Zelf het initiatief voor het verbond neemt.

Vers 11-17
God verzegelt Zijn verbond met het teken van de regenboog. Ook voor deze tijd was de regenboog waarschijnlijk wel te zien, maar nooit als teken van Gods verbond. God zegt dat Hij zal doen wat Hij beloofd heeft. Hij wil ons door het teken van de regenboog hoop geven en ons vertroosten in moeilijke tijden. De regenboog kan natuurkundig verklaard worden, maar is voor de christen tot versterking van zijn geloof. De Heere komt dichtbij als Hij zegt: ‘Ik zal gedenken aan Mijn verbond’. Het maakt nog eens duidelijk dat het niet uitgaat van de mens.