Bijbelgedeelte: Handelingen 20:7 tot 21:14

Vers 7
Op zondagavond zijn de gelovigen van Troas bijeen om ‘het brood te breken’. Deze uitdrukking kan verwijzen naar een gemeenschappelijke maaltijd of naar de viering van het Heilig Avondmaal. Vaak werden ze gecombineerd (bijv. 1 Korinthe 11:20-26). In een formele setting spreekt Paulus hen toe. Omdat hij de volgende dag vertrekt, gaat hij door tot middernacht.

Vers 8-9
De gemeente is bijeen in een bovenvertrek. De ruimte wordt verlicht met olielampen of fakkels. De atmosfeer is hierdoor slaapverwekkend. Tijdens Paulus’ rede zit Eutychus (zijn naam betekent ‘de gelukkige’) in een vensterbank en valt in slaap. Hij valt vanaf de tweede verdieping (de derde wanneer je de begane grond meerekent) naar buiten en overlijdt.

Vers 10
Beneden gekomen gaat Paulus op de jonge Eutychus liggen (vgl. Elia (1 Koningen 17:21-23) en Elisa (2 Koningen 4:34-35)) en slaat zijn armen om hem heen. Door deze wijze van optreden komt Paulus op één lijn te staan met deze profeten. Hij stelt de verschrikte omstanders gerust en zegt dat het leven weer in de jongen is.

Vers 11-12
Weer bovengekomen eet men wat en wordt de bijeenkomst voortgezet tot vroeg in de morgen. Paulus doet zich niet voor als wonderdoener. Zoals de genezing in Handelingen 3:1-16 is ook dit wonder een verwijzing naar het nieuwe leven dat beschikbaar is door de opstanding van de Heere Jezus. ’s Morgens wordt het brood opnieuw gebroken. De aanwezigen zijn zeer bemoedigd vanwege het wonder.

Vers 13-16
Deze verzen bevatten reisnotities. Lukas en de andere reisgenoten van Paulus waren op Paulus’ bevel per schip vertrokken naar Assus. De reden hiervoor is onbekend. Paulus zelf gaat te voet naar As¬sus. Omdat een schip om een kaap heen moet varen, gaat dat sneller.
In Assus voegt Paulus zich bij de anderen, waarna het schip na enkele tussenstops arriveert in Miléte. Het schip heeft Efeze niet aangedaan. Paulus mijdt Efeze om niet onnodig lang in Azië te verblijven. Als wetsgetrouwe jood wil hij namelijk proberen op het pinksterfeest in Jeruzalem te zijn.

Vers 17
Vanuit Miléte, zo’n 50 km van Efeze vandaan, stuurt Paulus echter een bericht naar Efeze en vraagt de ouderlingen te komen. Een retour Miléte-Efeze moet vier á vijf dagen in beslag hebben genomen, waardoor de winst die was geboekt door Efeze voorbij te varen, ruimschoots verspeeld is.

Vers 18-21
In de verzen die volgen, houdt Paulus een rede. Hij brengt zijn verblijf in hun midden in herinnering (Handelingen 19). Paulus’ arbeid is een nederig dienen van de Heere geweest. Ondertussen krijgt hij veel tegenwerking van de joden. In zijn prediking heeft Paulus echter niets achtergehouden. Hij heeft jood en heiden, tijdens publieke bijeenkomsten en tijdens huissamenkomsten, opgeroepen zich te bekeren tot God en te geloven in Jezus Christus.

Vers 22-24
Paulus vertelt dat hij, gedrongen door de Geest, op doorreis is naar Jeruzalem. Hoewel hij nog niet weet wat hem precies te wachten staat, heeft de Geest (waarschijnlijk via profeten) hem duidelijk gemaakt dat hem gevangenschap en onderdrukking te wachten staat. De apostel geeft aan dat hij met vreugde en trouw zijn roeping wil vervullen en bereid is zijn leven voor het Evangelie te geven.

Vers 25-27
Paulus neemt afscheid, omdat de mensen hem niet meer zullen zien. Met de uitdrukking ‘ik ben rein van het bloed van allen’ verklaart hij plechtig dat hij zijn taak naar behoren heeft volbracht. Hij heeft niets van Gods reddingsplan achtergehouden. Men is zelf verantwoordelijk als men daar niet naar luistert en daardoor omkomt.

Vers 28-31
Paulus roept de ouderlingen op goed te waken over henzelf en over de gemeente die aan hun zorg is toevertrouwd. Christus heeft ze gekocht met Zijn bloed. Er dreigt namelijk een gevaar van buitenaf (dwaalleraars: ‘zware wolven’) en van binnenuit (afwijkingen in de leer bij ouderlingen). Zij dienen, evenals Paulus, de gemeenteleden dag en nacht liefdevol te waarschuwen en te corrigeren.

Vers 32-35
Paulus besluit zijn rede door de ouderlingen en de gemeenten aan ‘God en het Woord van Zijn genade’ toe te vertrouwen. Alleen God is in staat de gemeente op te bouwen en te bewaren bij het geloof. Paulus heeft zich niet laten betalen, zoals de rondtrekkende filosofen deden. Zijn hoorders zijn getuigen van de integriteit van zijn optreden. Tot slot stelt hij zijn eigen handelwijze als voorbeeld. Ieder moet in zijn eigen onderhoud voorzien en anderen tot hulp zijn.

Vers 36-38
Als Paulus klaar is met zijn rede knielen alle aanwezigen en gaan in gebed. Op hartelijke wijze wordt er afscheid genomen. De ouderlingen uit Efeze zijn bijzonder bewogen omdat ze beseffen dat ze Paulus niet meer zullen zien. Als bewijs van eer doen ze hem uitgeleide.

Vers 1-7
Paulus en zijn medewerkers komen na enkele tussenstops in Tyrus aan. Daar verblijven ze een week bij gelovigen. Zij waarschuwen Paulus voor Jeruzalem, omdat daar gevaar dreigt. De gemeenteleden doen hen uitgeleide en na een gebed vertrekken ze per schip. In Ptolemáïs ontmoeten ze plaatselijke christenen.

Vers 8-11
De volgende dag reist het gezelschap door naar Cesaréa, waar ze logeren bij de evangelist Filippus. De profeet Agabus profeteert over Paulus’ gevangenschap in Jeruzalem.

Vers 12-14
Alle aanwezigen, inclusief Paulus’ reisgenoten, raden Paulus af naar Jeruzalem te reizen. Paulus zegt dat ze hem niet moeten beproeven door zich te verzetten tegen zijn plan naar Jeruzalem te gaan. Hij is bang zijn standvastigheid te verliezen. Paulus is bereid voor Jezus te lijden en zelfs te sterven. De aanwezigen stemmen toe en geven zich over aan Gods wil.