Bijbelgedeelte: Jesaja 37

Vers 1-5
Hizkia gaat in rouw als hij hoort wat Rabsaké gezegd heeft. Ook hij scheurt daarbij zijn klederen. Opvallend is wel dat Hizkia met dit verdriet meteen naar de HEERE gaat. Vervolgens stuurt hij zijn gezanten naar de profeet Jesaja. Hij verklaart heel eerlijk dat hij doodsbang is. Hij heeft geen kracht tegen dit machtsvertoon van de koning van Assyrië. Hij hoopt dat Jesaja van de HEERE zal horen wat Hizkia en het volk in deze situatie moeten verwachten en doen. Concreet vraagt hij Jesaja om te bidden voor het volk. Let op dat het hier al gaat om het overblijfsel. Dat herinnert aan het tiende deel waarover het ging in het roepingvisioen van Jesaja (zie les A1.27).

Vers 6-13
De gezanten hoeven niet lang te wachten. Ze mogen terug naar Hizkia met een uiterst positieve boodschap. Ze hoeven niet te vrezen, Rabsaké zal vertrekken. Dat gebeurt ook kort daarna, maar de bevrijding lijkt maar heel tijdelijk. Rabsaké stuurt korte tijd later al weer een dreigbrief. Deze keer is de taal nog dreigender. Dit keer is er geen ruimte meer om te ontkomen. Het zal Jeruzalem vergaan zoals het alle volken vergaan is die door de Assyriërs werden overwonnen. Bedenk dat dit volk in de oudheid berucht was vanwege zijn wreedheid!

Vers 14-20
Als Hizkia deze brieven onder ogen krijgt, gaat hij ook nu weer allereerst richting de tempel. Daar legt hij de brieven open neer om alles wat er in staat als het ware aan de HEERE bekend te maken. Dit is een geweldig mooi voorbeeld voor ons gebed. We hoeven onze noden niet aan de HEERE te vertellen omdat Hij het anders niet weet. Maar Hij wil dat wij het doen ‘opdat wij onze nood en ellende recht en grondig kennen’ (Heidelbergse Catechismus antwoord 117). De opbouw van het gebed is ook veelzeggend. Hizkia begint ook in deze omstandigheden allereerst met een lofprijzing. Hij verklaart zijn angst voor de Assyriërs én zegt dat hij begrijpt dat de andere goden niet redden konden omdat ze slechts hout en steen zijn. Tenslotte roept hij tot de HEERE om verlossing. En let op, het hoogste doel van die verlossing is: ‘.. zodat alle koninkrijken der aarde weten, dat Gij alleen de HEERE zijt.’ (vers 20)

Vers 21-29
In de verzen 21-35 lees je het antwoord van de HEERE dat Hizkia via de profeet Jesaja krijgt. De HEERE heeft Hizkia’s gebed gehoord. Wat Hizkia nu mag horen, is wat de HEERE gaat doen met het trotse, machtige en godslasterlijke Assyrië. Allereerst zal het spotten Assyrië vergaan. Het tegenovergestelde zal gebeuren: Juda zal Assyrië verachten. Dat wil zeggen dat Juda zal meemaken hoe het grootse en machtige Assyrië ten onder zal gaan.
Vervolgens richt de HEERE zich heel persoonlijk tegen Assyrië in reactie op de godslasterlijke spot. Assyrië wordt gevraagd of ze wel beseft tegen Wie ze gelasterd heeft. Heel opvallend is dat de HEERE zichzelf als ‘de Heilige Israëls’ bekend maakt. Denk hierbij ook aan het roepingvisioen van Jesaja. Let dan vooral ook op Jesaja’s schrik bij de verschijning van de HEERE (zie hiervoor ook les A1.27).
Assyrië krijgt het oordeel aangezegd. Dat is vooral omdat Assyrië gedacht heeft dat het al haar overwinningen in eigen kracht tot stand heeft gebracht. Maar de HEERE herinnert Assyrië er aan dat Hij het was Die ten eerste de verwoestingen heeft aangekondigd. Daarbij is Hij ook Degene Die Assyrië de macht gegeven heeft om de volken zo te behandelen. Hier raak je aan een moeilijk thema. Enerzijds is een volk als Assyrië een werktuig in Gods hand. Anderzijds is het daarom nog niet gevrijwaard van elk oordeel over haar wreedheden.
Het scherpste verwijt dat de HEERE Assyrië maakt, is dat het niet alleen aan de HEERE is voorbij gegaan, maar veel meer dat het deze God openlijk is gaan lasteren. Daarom zal Assyrië terug gebracht worden naar het begin. Als een dier dat gevangen wordt door een haak of in de bek van een roofdier.

Vers 30-32
Hier wordt Juda weer aangesproken. God belooft een rijke oogst en overvloed van eten voor Juda in de eerste twee jaar. Pas in het derde jaar zullen de Judeërs weer hard aan het werk moeten voor een goede oogst. Deze bijzondere zegen zal voor hen een teken van Gods gunst zijn. Opnieuw spreekt de HEERE hier over een rest. Dit is dus een klein deel. Maar het is als met het tiende deel van de oogst. Het is maar een klein deel, maar het staat voor de volledige oogst. De rest of het overblijfsel is daarom ook altijd een teken van hoop. God Zelf zorgt er voor dat de hele oogst van al Zijn kinderen wordt binnen gehaald.

Vers 33-35
In deze verzen wordt dan geprofeteerd dat Sanherib niet binnen de muren van Jeruzalem zal komen. Dat is ook nooit gebeurd. De diepste reden daarvoor is dat God Jeruzalem spaart om ‘Zijnentwil’. Daarbij kun je denken aan Hizkia’s gebed (zie exegese van vers 20). Daarbij gaat het ook om Gods belofte aan David. Het gaat om Gods trouw. Er zal een Koning voortkomen uit het geslacht van David, Die voor eeuwig heersen zal (zie ook 2 Samuël 7).

Vers 36-38
Hier blijkt nu hoe machtig de HEERE is. Zonder hulp van één enkel mens verslaat Hij het Assyrische leger in één nacht. Sanherib vertrekt met het overblijfsel van zijn leger. Korte tijd later wordt hij door twee van zijn zonen met het zwaard vermoord. Zo eindigt het leven van deze ‘grote’ koning. En zo zie je in deze geschiedenis dat niemand de geschiedenis van de komst van de grote Zoon van David verhinderen kan. Daar zorgt de HEERE Zelf voor! Zijn komst gaat door, want Hij heeft alle macht. Hij is de Heere. Dat zal uiteindelijke elke tong belijden. Als een geloofsbelijdenis (in het heden van de genade) of als een noodzakelijke erkenning (als de genadetijd voorbij is). Kort gezegd: tot eeuwig voordeel óf tot eeuwig oordeel.