Bijbelgedeelte: Markus 14:53-72

Vers 53
Jezus wordt naar de hogepriester Kajafas (Mattheüs 26:57) gebracht. Hij is de voorzitter van het Sanhedrin, de Joodse Raad. De Raad kwam normaliter samen in een zaal van het tempelcomplex, maar is nu verzameld in het huis van Kajafas. Het Sanhedrin telde ongeveer zeventig leden en bestond uit de drie groepen die in vers 53 worden genoemd.

Vers 54
Petrus is er toch in geslaagd Jezus op afstand te volgen en weet tot de binnenplaats van het huis door te dringen. Het huis is gebouwd rond die binnenplaats, dus daarvandaan heeft Petrus enig zicht op wat in de bovenzaal van het huis gebeurt. Zo probeert hij onopvallend de gebeurtenissen te volgen.

Vers 55 – 56
Het vonnis staat ondertussen al bij voorbaat vast. Jezus moet de doodstraf krijgen. Het enige waar de Raad nog naar zoekt, zijn de juiste argumenten daarvoor. Volgens het Joodse recht, gebaseerd op Deuteronomium 19:15, moeten er minimaal twee getuigen zijn die precies dezelfde misdaad van de beschuldigde weten te vertellen. Één voor één worden de valse getuigen opgeroepen om voor het Sanhedrin getuigenis af te leggen, maar alle verklaringen blijken op cruciale punten verschillend te zijn.

Vers 57 – 59
Even lijkt het erop dat het toch zal lukken. Er zijn meerdere getuigen die kunnen vertellen dat Jezus gezegd heeft de tempel te zullen afbreken en in drie dagen te kunnen opbouwen. Jezus zou van godslastering beschuldigd worden, als Hij echt zou hebben gezegd dat Hij de tempel, het heiligdom van God, af zou breken. Ook deze getuigen zijn ongeldig want Jezus heeft niet gezegd dat Hij de tempel zou afbreken. Hij gebruikt in de bewuste tekst - Johannes 2:19 - het woord ‘breekt’ in de tweede persoon. Bovendien doelde Hij met deze uitspraak op Zijn lichaam dat na drie dagen weer zou opstaan. Uiteindelijk blijkt dat ook deze getuigen geen kloppend verhaal kunnen maken.

Vers 60 – 61
Daarom staat nu de hogepriester zelf op. Hij loopt naar het midden van de kring die door het Sanhedrin wordt gevormd en daagt Jezus uit te reageren op de beschuldigingen. Als hij de Heiland Zelf aan het spreken krijgt, zal deze misschien dingen zeggen die de doodstraf waard zijn. Jezus blijft zwijgen als een Lam dat ter slachting wordt geleid (Jesaja 53:7). Het spreken over het opbouwen van de tempel heeft de hogepriester echter bij een nieuwe vraag gebracht. In het Jodendom van die tijd was er een sterk verband tussen de Messiasverwachting en het herstel van de glorie van de tempel. Daarom stelt hij rechtstreeks de vraag: ‘Bent U de Christus (Messias)?’ Het lijkt een vreemde vraag. Jezus staat daar als een misdadiger, vastgebonden terwijl hij terechtstaat. Moet Hij de Messias zijn?

Vers 62
Nu doorbreekt Jezus het stilzwijgen. Hij heeft geen woord gesproken om de lasterende getuigen het zwijgen op te leggen, maar nu Zijn Messiaanse waardigheid ter discussie staat, antwoordt Hij vrijuit: ‘Ik ben het.’ En Hij gaat verder. Met de profetische woorden van Daniël 7:13 voorspelt Hij Kajafas dat deze Hem eens in Messiaanse heerlijkheid zal zien.

Vers 63-65
Innerlijk zal de hogepriester blij zijn dat Jezus Zijn eigen vonnis heeft uitgesproken, uiterlijk maakt hij veel misbaar. Iemand die zichzelf onder deze omstandigheden Christus durft te noemen, maakt de ‘echte’ Christus, en daarmee Zijn Zender -de HEERE- bespottelijk. Deze Jezus maakt zichzelf dus schuldig aan godslastering en daarop staat de doodstraf. De rest van het Sanhedrin neemt die conclusie unaniem over. Daarop storten de vrome Joodse leiders en hun dienaren zich op de Heiland. Ze maken hun afkeer en hun woede zichtbaar door Jezus te bespuwen en te slaan. De mishandeling krijgt een spottend karakter. Als Jezus echt de Messias is, dan moet Hij geblinddoekt kunnen vertellen wie Hem slaat.

Vers 66 – 68
Markus heeft verteld van het lijden van de Messias boven in de rechtszaal. Nu laat hij het licht vallen op die toeschouwer daar beneden. Zo accentueert de evangelist de grote tegenstelling tussen Jezus en Petrus. Petrus meende beneden ongemerkt de gebeurtenissen te kunnen volgen, maar één van de dienstmeisjes van de hogepriester blijkt hem te herkennen. Ook hij wordt nu ondervraagd. Toen Jezus gevraagd werd of Hij door God gezonden was, antwoordde Hij vrijmoedig met alle gevolgen van dien. Nu Petrus wordt gevraagd of hij bij Jezus hoort, liegt Petrus om zijn eigen hachje te redden. Zich bewust van het gevaar verplaatst hij zich daarop naar het voorportaal. De haan kraait. Petrus wordt gewaarschuwd, maar hij merkt het niet op.

Vers 69 – 72
Het dienstmeisje komt hem enige tijd later daar opnieuw tegen en herhaalt haar beschuldiging. Ze spreekt daarbij de omstanders aan. Nu wordt het echt gevaarlijk voor Petrus. Hij ontkent opnieuw, maar de woorden van het meisje zijn bij de omstanders blijven hangen. Kort daarop klinkt voor de derde keer de beschuldiging, ditmaal van de omstanders die bovendien zijn Galilese achtergrond ontmaskeren. Petrus kan zich nu alleen nog redden door vurig te ontkennen en die ontkenning kracht bij te zetten met eden en vervloekingen. Zijn Meester wordt door Petrus schamper ‘deze Mens’ genoemd. Dan kraait de haan opnieuw. Petrus herinnert zich plotseling de woorden die Jezus eerder deze avond tot hem sprak. De ernst van zijn daad wordt hem nu duidelijk. Jezus heeft ooit ernstig gesproken over hen die zich voor Hem schamen (Markus 8:38). Petrus rest nu niets meer dan diep berouw. Maar op hetzelfde moment lijdt de Zaligmaker, Wiens lijden ook voor Petrus de redding zal betekenen.