Bijbeluitleg over Markus 7:31-37

Intro
Een praktisch punt vooraf bij deze exegese. Allereerst is het tegenwoordig zo dat de meeste dove mensen toch leren spreken. Ten tweede is het woord ‘stom’ een negatief woord in het algemeen taalgebruik. Dove mensen en zij die met dove mensen werken, pleiten er daarom al geruime tijd voor om niet langer over ‘doofstommen’ te spreken.

Wat de geschiedenis betreft: Jezus was volgens Markus naar Tyrus en Sidon (het huidige Libanon en Syrië) gegaan om zich te verbergen voor de menigte mensen die Hem opzocht (zie Markus 7:24). In Israël was er veel belangstelling maar weinig geloof. In de heidense streek had Hij een indrukwekkend geloof gevonden (zie hoofdstuk 7:24–30). Nu gaat Hij terug naar Israël.

Vers 31
De Heere Jezus komt vanuit ‘de landpalen van Tyrus en Sidon’ en ‘door het midden der landpalen van Dekapolis’ terug in Israël. De steden van Dekapolis lagen ten oosten van het meer van Galilea. De Heere Jezus maakte dus een heel omtrekkende beweging. Hij zoekt zeker niet de aandacht van de grote menigte maar wil Zijn eigen plan volbrengen.

Vers 32 – 35
Er wordt een man bij Jezus gebracht die doof is en ‘zwaarlijk sprak’, dat is: moeilijk spreekt. Dove mensen werden wel beschermd in Israël, maar tegelijk ook gediscrimineerd. Men ging er namelijk vanuit dat zij – net als vrouwen en slaven – niet slim genoeg waren om de wet te onderhouden. Dat de man moeilijk spreekt, is niet vreemd. Het is (zie intro) nog niet eens zo heel lang mogelijk voor doven om te leren spreken. Vroeger dacht men meestal dat dit niet of nauwelijks mogelijk was. De mensen die hem brengen, hopen dat Jezus hem de handen oplegt. Op die manier genas Jezus wel vaker mensen.
Er waren in die tijd mensen die de gaven van gezondmaking zeiden te hebben. Voor hun praktijken was altijd veel aandacht. Jezus laat zich niet verleiden tot een ‘kunststukje’. Hij gaat de man wel helpen, maar daarvoor neemt Hij hem apart. De manier waarop de Heere Jezus deze man geneest, past bij zijn handicap. De man heeft de rust van het samen met Jezus zijn hard nodig om goed te begrijpen wat Jezus gaat doen. Jezus maakt dat duidelijk met behulp van gebarentaal. In Zijn wijsheid gaat God met elke mens een eigen weg, passend bij iemands achtergrond, karakter en intellect.

• Allereerst steekt Hij Zijn vingers in de oren van de man: Teken van de doofheid van de man en Jezus’ macht om zijn oren te openen.
• Vervolgens spuugt Hij en raakt met Zijn vingers de tong van de man aan: Teken dat op Jezus’ woord de mond van de man zal gaan spreken.
• Daarna kijkt hij omhoog en zucht: Een verwijzing naar God en naar het gebed. Om recht te spreken (vers 35) hebben we God nodig en om te bidden hebben we niet per se woorden nodig. Als we niet weten wat we bidden moeten, is een zucht genoeg (zie hierbij ook Romeinen 8:26).
• Tenslotte spreekt Jezus: Effatha: Word geopend. Door dit woord blijkt Jezus’ macht. Hij is God van Wie geldt: Hij spreekt en het is er, Hij gebiedt en het staat er (Psalm 33:9). De man gaat horen en blijkt meteen goed te kunnen spreken. Dat is een dubbel wonder. Onder normale omstandigheden zou iemand als hij nog uitgebreid moeten oefenen om het spreken onder de knie te krijgen. Jezus doet geen half werk.

Vers 36 – 37
Opnieuw wordt duidelijk dat Jezus niet de aandacht van de massa zoekt. In Mattheüs 12:16 en volgend lees je de diepste reden. De Heere Jezus kwam niet om de aandacht van velen te krijgen maar om – zoals door Jesaja voorspeld was (Jesaja 42:1 en volgend) – voor zondaren het oordeel te dragen. Toch gaat het gerucht van Hem wel snel rond. De mensen kunnen er niet over zwijgen. Dat kwam ook door de hoop die gewekt werd: Is Jezus misschien de beloofde Messias? Het genezen van doven zou een van de tekenen zijn van Zijn komst (zie Jesaja 35:6). Die hoop hoor je in het laatste vers. Tegelijk hoor je er ook iets in van de onwaarschijnlijkheid dat deze Jezus straks veroordeeld zal worden. Wat heeft Hij eigenlijk gedaan? Niets dan goeds! Verbijsterend eigenlijk dat Hij dan uiteindelijk veroordeeld wordt. Diep indrukwekkend ook dat Hij voor mensen die Hem zo behandelden, wilde gaan lijden.
Ter overdenking volgt hier een stukje tekst uit de Matthäus Passion waarin Johann Sebastian Bach iets van dat verbijsterende onder woorden heeft geprobeerd te brengen. Het gaat als volgt:
Er hat uns allen wohlgetan, Hij heeft ons allen welgedaan,
Den Blinden gab er das Gesicht, De blinden gaf Hij zicht,
Die Lahmen macht er gehend, De verlamden liet Hij weer lopen,
Er sagt uns seines Vaters Wort, Hij bracht ons het Woord van zijn Vader,
Er trieb die Teufel fort, Hij dreef de duivelen uit,
Betrübte hat er aufgericht', Bedroefden heeft Hij moed ingesproken,
Er nahm die Sünder auf und an. Hij ontfermde zich over de zondaars.
Sonst hat mein Jesus nichts getan. Iets anders heeft mijn Jezus niet gedaan.