Bijbelgedeelte: Mattheüs 8:23-27

Vers 23
Jezus gaat opnieuw in het schip waarmee Hij in vers 18 is overgevaren. De discipelen ‘volgen’ Hem. Dat ‘volgen’ van Jezus is het onderwerp van de vier verzen hiervoor. Doordat Mattheüs hier zo uitdrukkelijk schrijft dat de discipelen Jezus ‘volgen’ blijkt dat zij ondanks de radicale woorden van Jezus hieraan voorafgaand, toch in Hem blijven geloven.

Vers 24
Eenmaal op zee ontstaat er heel plotseling een ‘grote onstuimigheid’. Letterlijk staat er dat de zee ‘beeft’. Zo heftig gaat het water tekeer, dat het erop lijkt dat de golven het schip in de diepte zullen sleuren. De discipelen zijn geharde vissers, maar zelfs deze ervaren schippers worden hier bang. Ondanks al dit natuurgeweld slaapt Jezus aan boord. Dat is niet zomaar. Jezus stelt zo het geloof van Zijn discipelen op de proef.

Vers 25-26
Als de discipelen zelf niet meer weten hoe ze het schip boven water moeten houden, gaan ze naar de Heere Jezus. Ze vragen aan Jezus om hen ‘te behoeden’. Dat lijkt niet verkeerd: ze gaan met hun zorgen naar Jezus. Toch berispt Jezus hen. Hij spreekt hen erop aan dat ze bang zijn. Dát is de fout die de discipelen hier maken. Jezus had Zelf tijdens de storm geslapen. Daarmee heeft Hij laten zien dat er geen reden is om in deze storm bang te zijn. Die angst is een teken van kleingeloof. Ze hebben Jezus aan boord. Hij heeft hen langs deze weg geleid, en daarom is er geen reden om te vrezen, zelfs niet voor dit enorme natuurgeweld.
Daarop volgt een machtsvertoon, dat de discipelen verwonderd doet staan. Jezus staat op, bestraft de wind en de zee, en daarop wordt de bruisende zee zo glad als een spiegel. Zo maakt Jezus voor Zijn discipelen zichtbaar dat ze werkelijk niet bang hoeven te zijn, omdat Hij, de Zoon van God, zelfs de elementen in bedwang heeft.

Vers 27
Bij ‘de mensen’ moeten we denken aan hen die in het schip waren: de discipelen dus. Door Jezus in het schip te volgen toonden ze hun geloof als discipelen van Jezus. Door hun vreesachtigheid tonen ze echter hun kleingeloof, en daarom worden ze nu ‘mensen’ genoemd.
‘Hoedanig een is Deze’. In die uitdrukking klinkt de eerbiedige verwondering door. Zee en wind horen bij Gods schepping. Een mens kan ze niet beheersen. Doordat Jezus laat zien dat Hij ze wel beheerst, toont Hij Zijn Goddelijke macht. En dus is er voor de discipelen reden genoeg om zich af te vragen met Wie ze hier eigenlijk te maken hebben! In Jezus openbaart God Zichzelf!

Tot slot
In deze geschiedenis wordt vaak de gang van de kerk gezien. Ze moet door storm en golven heen, maar vanwege haar Heiland hoeft ze, ondanks de hoge golven, niet te vrezen voor haar behouden aankomst. Daarnaast komt in deze extreem ruwe zee ook iets van de tegenstand van de boze openbaar. De duivel wil de uitvoering van Jezus’ werk verhinderen. Jezus blijkt echter sterker te zijn dan de duivel, door de elementen te bestraffen. Nog duidelijker zal Hij dat tonen als Hij straks aan land gaat en daar, in het land van de Gergesenen, de duivel uit de bezetenen verdrijft.